miércoles, 30 de diciembre de 2015

Somos.

"Que no te engañe una fachada reluciente
que aquí lo único que importa

está debajo de piel."



Que no somos lo que vemos,
que no somos de donde nacemos,
ni de donde crecemos.
Ni siquiera somos de quien nos trae al mundo.
Ni siquiera somos de nosotros mismos.

Somos de los días eternos,
de las noches sin dormir,
de quien nos hace reír.
Somos de quien nos cuida,
de quien nos mima,
de quien nos quiere,
de quien está ahí
incluso cuando no está.

Somos de los libros que leemos,
de las películas que vemos,
de las canciones que escuchamos con los ojos abiertos
y, sobre todo,
de las melodías que aparecen cuando tenemos los ojos cerrados.

Somos los atardeceres que fotografiamos
y los amaneceres que vimos salir.
Somos de las noches que lloramos,
de las ojeras que tenemos
      y de quien nos las provoca.

Somos de nuestras manías,
de nuestros caprichos,
de nuestros complejos,
de nuestras virtudes
y nuestros defectos.
Somos los "te quiero" que decimos,
los "gracias" que recibimos,
los deseos que (no) cumplimos.
Somos, somos.
Estúpida manía la nuestra
que nos encierra en querer buscar respuestas,
cuando deberíamos tener claro
que somos lo que no vemos
cada vez que nos miramos al espejo.
Que somos todo lo que hay detrás
y no queremos verlo.
Que nos creemos los personajes
y somos los camerinos.

domingo, 27 de diciembre de 2015

Pequeña y caótica tormenta invernal.

A veintisiete de diciembre,
una chica de invierno como yo
debería estar feliz
por tener las manos heladas,
los labios con heridas,
el pelo mojado
y el viento frío acariciándole la cara.
Pero no.

Me falta la tormenta de invierno
de vientos huracanados a no se cuántos kilómetros por hora,
de días de lluvia torrencial,
de noches sin luz,
de truenos y rayos,
de paraguas rotos,
de besos fríos,
de abrazos calientes,
de sueños despiertos,
de te quieros escondidos,
de deseos por cumplir,
     de ti.

Porque no sé en qué momento
empezaste a ser mi tormenta,
mi desorden,
el frío de este caos invernal.

Pero un invierno 
no puede ser sin tormenta,
al igual que yo no puedo 
ser sin ti.

sábado, 12 de diciembre de 2015

"A pesar de la hipotermia quiero diciembres contigo."

Que no sé por dónde empezar,
esta ciudad se me ha hecho inmensa
desde que no estás,
desde que me falta tu mano para caminar,
desde que todos los recuerdos contigo se van.

Me quedo sin aliento,
todavía se me hace raro
lo de echarte tanto de menos.
Que recorría todo el globo en una noche
pegada a tu espalda,
y ahora solo recorro el lado frío de la cama.
Que no importa el frío que haga
que contigo nunca me quedo helada,
que me olvido de la hipotermia en tus brazos,
que cualquier diciembre contigo
es como estar a cuarenta grados.

Viviendo al límite,
paseando al filo
de tu cuerpo con el mío.

Queriendo a centímetros unas manos
que prometan no irse a hacer la guerra.
O que se vayan,
si después hacen el amor para reconciliarse,
para olvidarse de los besos que no se dieron
y de los días que perdieron
por no saber decir "te quiero".

miércoles, 9 de diciembre de 2015

Someone.

Solo quiero a alguien
que sabiendo que soy una maniática del desorden
entienda que ordenaría todo mi caos interno
solo por verle sonreír.

Solo alguien que vea
que por muy negro que sea mi interior
siempre intentaré llenar de colores
el de aquellos que me rodean.

Solo alguien que sepa
que yo soy un puto invierno
pero que me descongelaría sin pensarlo
para estar con el verano de mi vida
una última vez.

Alguien.

Alguien que me escuche llorar
y me calme con su silencio.

Solo alguien que conozca mis miedos
y se quede para besarlos.

Solo quiero a alguien
que no tenga miedo de pasar la noche en vela
porque sabe que yo le dejaría dormir en mis ojeras.

Solo alguien que sepa
que mis ojos son un mar de complejos
que taparía uno a uno para no hundirle.

Alguien que vea
que soy un atardecer
que se volvería noche
solo para despertar con su amanecer.

Solo alguien que entienda
que daría todo lo que soy
solo por verle sonreír,
aún sin saber
si esa persona haría lo mismo por mí.

Necesito a alguien
que dé por mí más
de todo lo que yo llevo dando por él.

Alguien.

Solo alguien.

martes, 8 de diciembre de 2015

Eat, rEVOLution, sleep and repeat.

Gracias por seguir ahí,
al pie del cañón
       conmigo.

Gracias por no dejar
de preocuparte por mí,
por no dejarme de hablar,
por no dejarme
        de lado.

Que parecía que esto se acababa,
y lo que hiciste fue que se acabaran mis dudas
y mis miedos,
que no dejara de perseguir mis sueños,
que me animara al sentir tu aliento
aunque fuera lejos.

Que todavía siento mis deseos
de recorrerte entero
por las pecas de tu espalda
y volver a empezar,
y volver a empezar,
y volver a empezar.

jueves, 3 de diciembre de 2015

Close the door, open the heart.

"Nunca se sabe qué encontrará uno tras una puerta. 
Quizá en eso consista la vida: en girar pomos."




Abrir puertas,
siempre abrimos puertas.
Giramos los pomos de manera frenética
deseando encontrar al otro lado
algo que satisfaga nuestra curiosidad interior.
Sabiendo que la curiosidad mató al gato,
pero esperando que ésta tenga clemencia con nosotros,
aunque solo sea una última primera vez más.

Abrimos puertas.
Nuestras puertas.
Todos tenemos puertas.
Algunos las tienen entreabiertas,
otros las tienen con varias vueltas de llave
y dos o tres pasadores.
Tras ellas encerramos nuestros miedos,
nuestros deseos,
nuestras virtudes y,
muchas veces,
nos acabamos encerrando a nosotros mismos.
Entramos y cerramos el pestillo,
no queremos salir de nosotros mismos,
no queremos volver a pasar
por lo que ya hemos sufrido.

No dejamos que nadie abra nuestras puertas,
es más,
ocultamos con una estantería llena de libros nuestras entradas,
no vaya a ser que descubran a la Ana Frank
que todos llevamos dentro.

Cerramos nuestras puertas
pero no abrimos ninguna ventana.
Hacemos ver que no tenemos puertas para abrir,
nos insonorizamos a nosotros mismos
para no dejar que los miedos hablen por nosotros.
No dejamos que nadie toque nuestros pomos.
Aún así, nos volvemos locos.
Todos locos.
Deseamos con todas nuestras fuerzas
que las personas que queremos nos abran sus puertas
aún sabiendo que nosotros llevamos dentro
puertas tapiadas que no queremos que nadie abra.

No tengas prisa,
llegará el día en el que dejes una puerta mal cerrada a propósito,
dejando que alguien se lleve una parte de ti,
y esa persona hará lo mismo contigo.
Te dejarás llevar,
dejarás que entre por la puerta como si estuviera en su casa,
sabiendo que la va a cuidar por muy desordenada que esté,
y tú harás lo mismo.

Es sencillo,
espera que las personas que te acompañan a lo largo de tu vida
tengan puertas cerradas y de difícil acceso,
permite que nunca te abran todas sus puertas.
Así nunca importará el tiempo que pase,
siempre tendrán algo que enseñarnos,
algo que descubrirnos,
algo que confiarnos.
Algo con el que nos dan el poder de hacerlo pedazos,
y aún así saber que nunca vamos a hacerles daño.
No cierres tus puertas para siempre,
solo aprende quien merece abrirlas
y echar un vistazo en tu interior,
quien no
y quien nunca.

Aprende a querer a las personas que merecen que las quieras.

miércoles, 2 de diciembre de 2015

And remember, everything is gonna be okay. I love you.

Qué va a ser de nosotros
si un día nos faltan las risas,
si nos faltan los abrazos,
las caricias.

Qué va a ser de nosotros
si al mirarnos ya no vemos nada,
si al perdernos ya no nos encontramos,
si al caminar ya no nos cruzamos.

Qué va a ser de nosotros
si un día dejamos de hablarnos,
si un día no volvemos a vernos,
si un día ya no estamos.

 Porque dime,
 amor,
¿qué va a ser de nosotros
si el simple hecho de pensar que no me roza tu piel
ya no me deja respirar?
Dímelo, que yo no sé.
Dímelo que yo no puedo
        (vivir sin ti).

sábado, 21 de noviembre de 2015

A todos nos duele alg(uien)o.

No le digas que muero por él,
dile que muero de él,
del hueco que dejó en mi cama
haciendo juego con el del corazón.

Dile que muero de él
y del portazo que dejó la puerta medio abierta
y un puño con sabor a adiós.

Dile que muero de él,
del frío que dejó cuando se fue,
del vendaval que vino después.

Dile que muero de él,
que un día quise morir por él
pero ya no.
Ya no me sale eso de jugarme la vida
por quien por mí no apostaría ni una sola ficha.

Dile que muero de él
porque todos los que un día quisimos
acabamos destruidos.

Dile que muero de él,
pero que nunca llegué a morir en él.
Dile que muero de él,
pero que nunca llegué a morir para él.
Dile, por favor, que no solo muero de él,
sino de todo por lo que antes moría
y ahora dejó.
Dile que un día moriría por él,
pero ya no.

viernes, 23 de octubre de 2015

You're my sunshine.

Agárrate,
hoy empezamos fuerte.

Verte sonreír es,
probablemente,
uno de los momentos
que más bonitos me parecen.

Verte sonreír
es como ver atardecer
un día que el sol luchó contra las nubes para salir.
No sé si me explico,
es precioso
y a la vez efímero.
Es intenso
tanto que consigue dejarte sin aliento.

Creo,
después de esto,
que estoy enamorada de un atardecer.

viernes, 16 de octubre de 2015

Do you promise?

Hoy propongo un brindis,
hoy brindo por ti.

Por las risas,
por los llantos,
por los ánimos,
por no dejarme de lado.
Por demostrar que las personas
que llegan por sorpresa son,
casi siempre, las mejores.

Por ese "confío mucho en ti",
por ese "gracias" de corazón.

Está claro,
lo que nos une nos hace inmortales.
Que quién lo diría,
que ya eres como de la familia
y lo daría todo por verte sonreír.

Tú solo sigue así,
que yo te prometo seguir aquí.

lunes, 12 de octubre de 2015

Maybe "thanks" will be our "always".

Sabes que de verdad te importa alguien
cuando lloras cuando él llora,
cuando ríes cuando él ríe,
cuando te quedas sin aliento
cuando a él le cuesta respirar.

Suena exagerado,
lo sé,
soy consciente de ello,
pero te aseguro que
llega un momento
en el que dejas de dormir cuando él no puede conciliar el sueño,
que dejas de comer cuando él no tiene apetito,
que no dejas que se rinda aunque ya esté tocando el suelo.

Que sí,
joder,
que haces todo lo posible por animarlo,
por cuidarlo,
por ayudarlo,
por abrazarlo
(aunque sea a distancia).
Que no sabes cómo lo haces
pero sacas fuerzas de debajo de las piedras si es necesario,
para que a él no le pase nada malo.
Está claro,
tu vida consiste en que no le hagan daño.

Joder, cómo duele reconocerlo
cuando sabes que más que un amigo,
ahora tienes un hermano.

domingo, 6 de septiembre de 2015

Noruega.

Sonreíste
y supongo que ahí empezó mi perdición.

Empecé perdiendo la cabeza,
acabé perdiendo el corazón.
Mientras tú disparabas a sangre fría
en esta batalla donde no podíamos
ganar los dos.
Que a decir verdad,
nunca supe si eras carne de cañón
o bala perdida.

Y sonreías,
siempre sonreías.
En ese momento acababa mi función,
y tú salías a escena.

Pequeña tormenta invernal,
siendo sincera,
nunca supe cómo aferrarme a tus caderas.
Después de tanto tiempo,
todavía queda tu recuerdo en mis costillas,
en el hueco que dejaste
cuando tú ya no decías
que yo era Noruega en tu vida.
Que ironía,
después de haberme dejado
todavía soy más fría.

Que ya no tengo corazón,
amor,
ahora tengo una bomba de relojería.

miércoles, 2 de septiembre de 2015

Amanecer de nuevo (contigo).


Lo vi despertarse a mi lado,
entonces entendí
que todos estamos más bonitos despeinados,
con los ojos achinados por el sueño,
recién despertados.
Con las ilusiones todavía dormidas,
con los sueños todavía colgados
de los lagrimales,
con los te quieros todavía escondidos,
desnudos de emociones,
cargados de sentimientos.

Cualquiera diría
que las sonrisas mañaneras
sobrepasan a todas las del día
con ese "buenos días" que se esconde
entre ellas y sus pupilas.

Y aunque no lo dices
sabes de sobra que darías
todas las tardes que te quedan
por despertar un amanecer más
con sus legañas.
Y sabes que darías todo lo que tienes
por dormir abrazada a su insomnio
el resto de tu vida.

Maldita manía la mía
de soñar que despierto
enredada en tu cabello.
Todavía no comprendo
cómo cojones hago
para seguir imaginando
te.

domingo, 9 de agosto de 2015

03:16

No me digas que no estoy sola
cuando a las 03:16
yo te escribo a ti
y tú hablas con otra.

Que esta noche me caigo
porque ya no puedo
con las ruinas que llevo dentro.
Que en vez de hacer el amor conmigo,
le diste la vuelta
para hacerme Roma en mis adentros.

Que todavía te quiero
no te lo niego.
Después de todo esto
aún soy yo la que te echa de menos.
Pero tú tranquilo,
que yo soy fuerte
solo que hoy hay tormenta
de recuerdos,
de ti.

Una noche más
me toca imaginar
que eres tú
el que me echa de menos,
y no de más.


Pequeño huracán,
nunca dejarás de gritar
su nombre
para hacerme ver
por qué las tormentas
tienen nombre de persona,
de ti.

sábado, 1 de agosto de 2015

Broken HeART


Ya he perdido la cuenta
de todo lo que te he escrito,
por perder la cabeza por ti.
Por echarte de menos.
Por no tenerte de más.
Por estar
(y no).

Hoy vuelvo a pensar
(te quiero más),
jamás entendí mi puta manía
de escuchar tu voz en cada canción,
de ver solo lo que nunca hubo entre tú y yo.

Lo siento,
una vez más me toca pedir perdón.
A ver cuando mi (herido) corazón
logra perdonar
(me),
que está pidiendo a gritos clemencia
para dejar de sangrar
cada vez que te vuelvo a encontrar.
Que nunca estuvimos hechos para encontrarnos,
y él lo sabe.

Que tú eres arte
y me dejaste el corazón en los huesos,
amor.

Qué más da,
una vez más me toca perder
(te).

jueves, 30 de julio de 2015

Loser.

Que me duelen los ojos
de tanto sangrar por dentro,
que me sangran las entrañas
de tanto gritar en silencio,
que hoy grito en silencio
por no pegar un puñetazo de la rabia,
porque de la rabia lo haría.

Que me partiría los nudillos contra la pared
si eso arreglara el desastre que me rodea.
Pero me muerdo la lengua,
le echo cojones
y me levanto
         de nuevo.

Una caída más,
una caída menos.

Ya sabes como va esto:
una vez más,
pierdo.

Y créeme cuando te digo
que me arde el pecho por dentro,
que siento puñales en el estómago
y mordiscos en el corazón.
Que me quedo sin aliento,
joder,
la he cagado otra vez.

lunes, 6 de julio de 2015

Att: lo que ya no queda de mí.

No es que vea mi futuro hecho pedazos,
es que ya no lo veo.
Y te juro,
que con uñas y dientes lo intento,
pero no puedo,
no llego,
me quedo en el camino.

Y te repito,
que lo hago lo mejor que puedo,
lo mejor que sé,
y aún así no puedo,
no llego,
no es suficiente.

Que si no fuera sincero
esto que escribo,
dime por qué cojones
iba yo a estar llorando
en medio de ningún sitio,
perdida entre todas estas paredes
que me observan
y callan.

Todas estas paredes que callan
y otorgan.

Todas estas paredes que piensan
que no sé qué hago con mi vida.

Y es cierto.

Yo creía que lo sabía,
pero cada vez veo más negro el camino,
cada vez estoy más perdida
en este laberinto sin salida.

Y si supiera con certeza el futuro que me espera,
te prometo que ahora mismo
no estaría tan acabada,
destrozada,
joder,
de mí ya no queda nada.


viernes, 26 de junio de 2015

Eres mi jet lag.

Después de varias escalas,
y más de un día de vuelo,
llego todavía perdida
por el ruido de las turbinas.

Espero mi maleta
rezando para que no venga abierta.

Abrazos para los que llegan,
llantos de los que se van.
Te he echado de menos para los que regresan,
Te quieros para los que se van.
Llámame cuando llegues para los que embarcan,
qué quieres para cenar para los que se quedan.

Salgo y te busco por la terminal
pero no estás.

Quién lo diría,
preferiría ver mi maleta vacía
antes que no verte llegar.

Te busco por la terminal,
pero definitivamente no estás.

Me toca imaginar
que sí que me has venido a buscar,
que volvemos de la mano
y nos besamos en cualquier bar.

Salgo de la terminal
y no te busco más.
Ya te he dado por perdido,
me toca volver a empezar.

Llegar a casa,
tirar la maleta
y meterse en cama,
ponerse a soñar.

Entonces apareces.

Me desestabilizas,
me tiras,
me miras,
me acaricias,
me vacías,
me dejas en la terminal.

No me dejas dormir,
eres mi jet lag.


No me dejas soñar,
eres mi jet lag.

Ya solo eres mi jet lag.

jueves, 25 de junio de 2015

(Your) Music, my life.

Do
mingo lluvioso,
hoy empieza de nuevo tu melodía con
Re
peticiones contínuas entre tu caos,
Mi
boca y tus costillas.
Que siempre dijimos que
Fa
llar no era lo nuestro,
aunque nunca dejamos de fallar(nos).
Que nunca hubo
Sol
edad más grande que la de tenerte al lado
y no sentirte.
Entre compases cortados y tonos menores, sigue
La
banda sonora de tu recuerdo, que
Si
empre vuelve para encontrarse conmigo
todos y cada uno de los
Do
mingos lluviosos.

sábado, 6 de junio de 2015

Después de ti.

Después de ti
(que se dice pronto),
vinieron muchos.
Venían,
se iban...

Solo tú te quedabas
(en mi cabeza).

Después de ti,
llegaron más te quieros.
Los escuchaba,
pero no los sentía.
Yo sabía que cada uno de ellos,
era una palabra vacía.

Solo tú los decías
(de tal forma que la primavera de mis adentros
 florecía en invierno).

Después de ti,
vinieron más días soleados.
Pero siempre los recibía
con gafas de sol,
que yo era reácea a tanta claridad
(si no la compartía contigo).

Solo tú hacías brillar
(mi interior por mucho que se empeñara
 en echarse a llover).

Después de ti,
llegaron muchos ojos
que observaban todo,
pero no decían nada
(miradas vacías, les llaman).

Solo tú mirabas de esa forma especial
(capaz de descongelar mis entrañas).

Después de ti,
joder,
después de ti.

Después de ti,
amor,
no te voy a  mentir,
me tocaron muchos.

Pero solo tú me tocabas
sin rozarme con las manos,
solo tú me acariciabas el alma
tocando la guitarra
(y eso, al fin y al cabo,
es lo único que he estado buscando,
aunque siempre he sabido
que eso solo lo podías hacer tú).

domingo, 31 de mayo de 2015

Deshumanización.

“Sucede que miro a mi perro
y me canso de ser persona."


¿Qué nos está pasando?
Cada día somos menos humanos.
Andamos a palos
cuando distinto pensamos,
amamos a las cosas
y usamos a las personas.
Despreciamos por orgullo,
matamos con descaro
queremos tarde,
mal,
a medias
y arrastro.
Criticamos y envidiamos,
(nos perdemos en la envidia)
parece que cada día
esta más mal visto
querer de forma altruista.

Yo a veces pienso,
que la humanidad está perdida.

Carta de un desastre.


"
Sería muy pesimista empezar
diciendo que soy un desastre.
"

Hoy,
amor,
podría hablarte de lo bonito
que hay en tu sonrisa,
de lo bonito camuflado en los atardeceres,
en el mar,
en el cielo,
y en tu mirada.
Podría hablarte de paz,
de felicidad,
de miedos enterrados,
de deseos compartidos,
de lija y terciopelo,
y de sueños
        cumplidos.

Pero hoy no,
amor,
hoy me arde el corazón.
Hoy me recorre esta tristeza,
este no saber que hacer
(conmigo),
este no (me) aguanto ni a tiros,
este cansacio acumulado,
estas ganas de tirar la toalla,
de dejarlo.
Estas ganas de perderme
(y no encontrarme),
de echarme a llorar,
de no seguir intentándolo.
Ver que no puedo más,
que me acabo.

Este desastre interior
se hace cada vez más grande,
amor.
Quizás tú tenías razón,
cuando decías que la única que me podía sacar de este caos
era yo.
Lo siento,
amor,
una vez más (me) he fallado.

miércoles, 27 de mayo de 2015

Fénix.

Después de tanto incendio,
parece que vuelvo a resurgir
de mis cenizas.

Y aunque todavía no puedo
cantar victoria,
te digo que nunca la había sentido
tan cerca como ahora.

Y eso es raro en mí,
que siempre me quedo con el lado malo,
el vaso medio vacío y la cara negativa.

Pero hoy,
amor,
hoy vuelvo a volar
aún con las plumas quemadas.

Será que tienen razón
los que un día me llamaron soñadora
            de imposibles.

martes, 26 de mayo de 2015

Thanks for made me stronger.

Un año más toca acabar,
pasar página
y volver a empezar
       de cero.

Que aunque no os diga
que sois los mejores,
gracias por hacerme ver
que hay personas increíbles
entre tanta mierda
a la que llamamos sociedad.
Que no sé dónde estaremos
dentro de unos años,
que no sé nada de lo que (n)os depara el futuro, 
pero puedo decir que
allí donde quiera que yo acabe,
siempre le podréis llamar hogar.
Podréis llegar a las tantas de la mañana
pidiendo refugio o consuelo,
y mi puerta siempre estará abierta.

Y aunque hoy mi interior está en guerra,
os prometo que ríe a conciencia
cada vez que os recuerda.
Porque hoy me doy cuenta
de que me habéis dado la vida
que tantas veces me hacía falta,
y que si uno es de donde llora
aunque siempre quiera ir a donde rie,
yo soy de vosotros y,
aún así,
siempre querré ir a vosotros.

Que hoy no hay paz para este corazón
que os echa de menos
     aún sabiendo que estáis ahí,
ni guerra para este cuerpo malherido
que solo busca descanso
a vuestro lado.

Hoy podría llorar por vosotros,
y vosotros me hicistéis reír.
Hoy podría recordar los buenos momentos,
y vosotros creastéis más momentos para recordar.
Hoy podía echaros de menos,
pero nunca echaros de más.

grAcias por hacerme fuerTe,
graCias por hAcerme brillar.

domingo, 17 de mayo de 2015

Por mil primaveras máis.

Hoxe, Galiza,
hoxe é o teu día
e por moito que lles pese
ós que a ti e ó noso idioma desprezan,
o 17 de maio será sempre o teu día.

O día dos aloumiños,
das apertas,
dos bicos, da morriña dos que están lonxe
e dos que non te sinten preto,
dos axóuxeres,
dos desexos,
da ledicia.


Hoxe é o día dos recunchos,
das bolboretas,
das cunchas
        dos peregrinos que te camiñan,
da choiva,
dos raios de sol.

Hoxe, Galiza, galego,
hoxe é o voso día,
o día das verbas escritas,
o día das Letras Galegas.

Por mil primaveras máis
escribíndoche en galego.

viernes, 1 de mayo de 2015

En diferido.

"Soñaba con descansar
abrazado a ti,
y no escribir poemas enfermos
con la sangre de mi nariz."




Vomito.
Ya hay demasiadas canciones
que no hablan de ti.


Respiro.
Hace ya demasiados versos
que has dejado de rimar
             conmigo.

Pienso.
Ni siquiera recuerdo
el roce de tu pelo en mi espalda
todas esas madrugadas,
dándonos besos entre las sábanas...

Que me lío,
que ya no cuentes conmigo.
Que ya hace demasiadas noches
que no duermo con tu hueco,
sino con el mío.

Que ya he aprendido
a deshacer los caminos que hice
desde tu boca hasta mi cama,
tirando las palabras
y acariciando tu ausencia
que me mece las mañanas
para que no me sienta triste
y no tire la toalla
          una vez más...

Que no,
que me lío.
Que esto no iba de hablar de ti,
sino contigo.
Que no se trataba de echarte de menos,
sino de darte por perdido.

Respiro.
Quizás sólo estoy
viviendo en diferido.

Vomito.
Hoy en vez de hacer las paces con tu recuerdo,
he vuelto ha hacer el amor
           contigo.

sábado, 4 de abril de 2015

Noche y Día.

Ella era Noche
y él era Día,
y aunque eran distintos imposibles,
Noche no era Noche
si no había Día
   y viceversa.

Noche dormía poco
y soñaba demasiado.
Día dormía
las horas que Noche soñaba despierta
       con él.

Noche vivía volando,
y Día también volaba
      pero de flor en flor.

Noche nunca salía a bailar,
pero Día siempre sacaba a bailar
      a todas las estrellas.

Noche era callada,
y sangraba todo lo que no decía
    por sus madrugadas.
Día, sin embargo, nunca paraba de hablar
    de lo bonitos que eran sus atardeceres.

Noche era fría
      (o eso decían),
Día era cálido,
más que un día de verano.

A Noche le gustaba escuchar música,
a Día también le gustaba escucharla
        (reír).

Noche quería ser estrella
para que Día la sacara a bailar,
sin saber que Día sólo quería
tener a Noche al lado
      para poderla enamorar.

viernes, 3 de abril de 2015

You'll be always my sunshine

Te vas.

Dejas la puerta abierta
y un montón de recuerdos
desordenados en un cajón.

Dejas tu hueco vacío en la cama,
en la silla de la cocina
y en tu ropa que falta de mi armario.

Dejas los amaneceres a medias,
los atardeceres sin ganas
y los anocheceres sin vida.

Dejas la luz encendida,
la alfombra doblada
y miles de fotos que me hacen daño.

Dejas las noches de frío,
los otoños mojados
y las primaveras sin flores.

Te vas.
Y ya sólo nos une ese último atardecer.

Te vas.
Y aunque he intentado borrar tus fotos,
todavía siguen ocupando espacio
en mi tarjeta de memoria.
Y el cajón de recuerdos sigue desordenado,
pidiendo a gritos clemencia
para no ser olvidados.

Te vas.
Y yo dejo la puerta abierta
por si cualquier día
vuelves a entrar.
Dando calor
como un anticiclón,
o destruyendo todo atu paso
como una tormenta de verano.

jueves, 26 de marzo de 2015

Come on, skinny love.

Volvías el cielo rosa
cada atardecer
cuando pasabas a mi lado.
A... A... A...
Aún el recuerdo de tu voz
me hace daño.

Hacías que la lluvia torrencial
se volviera día
de verano.
Am... Am... Am...
Ojalá pueda volver a mirarte a los ojos
sin apartar la mirada.

Cambiabas las tristes melodías de piano
por baladas de rock
gritadas a pleno pulmón.
Amo... Amo... Amo...
Prometo que algún día al cruzarme contigo,
te miraré de nuevo a la cara.

Arañabas mi espalda
a ver si me salían alas
y podíamos seguir volando.
Amor, amor, amor...
Mi grito todavía suena ahogado,
¿qué nos ha pasado?

sábado, 14 de marzo de 2015

Ciclogénesis.

Anuncian tormenta
de fuertes vientos que retuercen
las sábanas de mi cama si te vas,
de chaparrones constantes
de recuerdos cuando no te tengo cerca,
de truenos incesantes
cuando nuestras miradas se cruzan.

Huracán.
Siempre has sido mi tormenta favorita.

Invierno.
Luego todavía me preguntas que si te echo de menos.

Lluvia.
Y se pone a llover.
Joder, qué bonito estás cuando empiezas a llover
       de risa.
Que cualquiera moriría
por ver reflejado tu cielo gris
en sus pupilas,
que hasta aquel gato persa te envidia
por tener más belleza en tu mirada que en su pelaje.
Y no sé ni cómo, ni cuándo
pero prometo por la tinta que sangro
       al escribirte
que algún día te acordarás de mí.
Pequeña tempestad,
nunca dejes de soñar
        me.

Granizo.
Siempre me has dolido.

Bajo cero.
Todo queda congelado si no tengo tu calor.

Hoy no salen claros,
amor,
hoy no.

miércoles, 11 de marzo de 2015

Fuxidas.

Fuximos.
Ti de min
e eu de ti.
Fuximos
coma o que ve que comeza a chover
e vai sen paraugas.

Fuximos.
Ti de min
e eu de ti.
Fuximos
coma quen cruza o paso de peóns
cando o semáforo se vai poñer en vermello.

Fuximos.
Ti de min
e eu de ti.
Fuximos
como o que ten medo ás alturas,
do punto máis alto.

Fuximos.
Ti de min
e eu de ti.
Fuximos
coma o amante pola ventá
ás catro da mañá.

Fuximos.
Ti de min
e eu de ti.
Fuximos
coma os roxos polo monte
na ditadura franquista.

Fuximos.
Ti de min
e eu de ti.
Fuximos
coma o supersticioso
dun gato negro.

Fuximos.
Ti de min
e eu de ti.
Fuximos,
parvos de nós,
sen saber que aínda que sigamos fuxindo,
sempre seguiremos ó carón.

Fuximos.
Ti de min
e non eu de ti.

domingo, 22 de febrero de 2015

Canciones perdidas


Fuimos.
Siempre pienso que fuimos.
Convencida de que sonamos
como una canción de Extremoduro
gritada al amanecer.
Acabados.
Siempre pienso que estamos acabados.
Convencida de que recitamos
la poesía más bonita 
al rozar nuestros labios.
Enamorados.
Siempre pienso que estuvimos enamorados.
Convencida de que aún te quedas
cuando escucho a Marea
y las noches se me hacen pequeñas.
Olvidados.
Siempre pienso que estamos olvidados.
Convencida de que todavía te reflejas
en todas las letras 
de la mayoría de mis poemas.
Atados.
Siempre pienso que estuvimos atados.
Convencida de que el lazo que nos unía
nunca se desataría
ni se rompería.
Perdidos.
Siempre pienso que estamos perdidos.
Convencida de que fuimos,
de que estuvimos atados y enamorados.
Convencida de que ahora estamos
acabados, perdidos
y olvidados.

sábado, 14 de febrero de 2015

84 de febrero.

Mira a todos esos
enamorados,
queriéndose como locos
una sola vez al año.
Que en cuanto
pasa este catorce,
ya ni siquiera se miran.
¡Qué tontería!
Deberías dejar de quererle
solo este día
para empezar a hacerlo
los otros 364.

Aunque siempre dicen
que mejor solo una vez al año,
que si no es demasiado,
y el amor en exceso
hace daño.

sábado, 7 de febrero de 2015

Tu eternidad efímera.

Tarde, mal y arrastro,
como siempre.
Vuelves en una noche fría
de invierno.
Llegas congelando todo a tu paso,
y a la vez, dando vida.
Joder, qué bonita se pone la fea ciudad
cuando tú estás
aquí.
Y es que quién lo diría,
ni siquiera me cuesta madrugar
si sé que tú no te vas.
Pero es efímera tu eternidad,
y aunque parece que permaneces
ya no hay quien te pueda encontrar.
Solo quedan tus requicios en los tejados
y tu reflejo perdido por las callejuelas
que te vieron sonreír.
Al fin y al cabo te vuelves a ir,
dejándome de nuevo aquí.

lunes, 26 de enero de 2015

La que vivía en un poema.

Le gustaba vivir en los poemas.
Para ser más exactos,
a ella lo que le gustaba
era vivir en un sólo poema.
Daba saltos de astronauta
por cada una de sus rimas,
bailaba rock&roll
al ritmo de sus sílabas.
Recorría todos los días
las comas que tenía y,
noche tras noche,
dormía en sus comillas.
Quién sabe, quizás quiso decir
que dormía en sus costillas,
que recorría todas y cada una de sus sonrisas,
que bailaba rock&roll escuchando su respiración,
o que daba saltos de astronauta por cada uno de sus lunares.
Quién sabe,
quizás ella, más que vivir en un poema,
 estaba enamorada de él.

domingo, 18 de enero de 2015

Éramos poesía.

Éramos.
Éramos como esa bala
que nunca llega a su destino.
Éramos como ese solo de guitarra
a las cuatro de la mañana
mientras todo el mundo está dormido.
Éramos,
o tal vez no.
Siendo sinceros,
nunca supe si estaba soñando
o si vivía un sueño,
si te tenía a mi lado
o si te echaba de menos,
si estabas conmigo
o si sólo me quedaba tu recuerdo.
A veces todavía pienso
que sólo tú le das cordura a mi vida
poniéndola patas arriba.
A veces todavía creo
que sales reflejado en mi espejo
y justo en ese momento es cuando dejo
de escribirte
para que todo duela menos.

martes, 13 de enero de 2015

Amor ó galego.

Sempre me dixeron que amara,
que amara todo o que teño,
empezando polo galego.

Sempre me dixeron que amara,
que amara o tempo,
cada vez que chovía e cando facía vento.

Sempre me dixeron que amara,
que amara todo o que fago
para non arrepentirme nunca do pasado.

Sempre me dixeron que amara,
que amara os meus soños
para poder un día cumplilos todos.

Sempre me dixeron que amara,
que amara co corazón aberto
para ensinarlles que non tiña medo
           a amar.
Sempre me dixeron que amara,
que amara de todos os xeitos posibles
para que nos fora máis doado ser libres.

Sempre me dixeron que amara,
que amara como mellor soubera facelo
e tiveches a sorte de que te amara en galego.

sábado, 10 de enero de 2015

Tu constelación sigue brillando en mis noches oscuras.

Por ser mi estrella
y por llevar la más bonita de las constelaciones
tatuada en tu espalda.
Por ser mi locura,
mi cordura,
y mi delirio favorito.
Que todavía vivo en el eco de tus gemidos.
A quién quiero engañar
si todavía te escribo,
si aún sigo buscando
palabras que rimen contigo,
para no darte por perdido.
Vuelvo atrás
finjo que te olvido
y recorro una a una
las callejuelas de mi destino.
De nuevo camino:
sin una meta
y contigo.



miércoles, 7 de enero de 2015

Déjame escribir(te).

Escribir,
se escribe por algo,
tal vez por alguien.
Se escribe
para olvidar,
o para no dejar de recordar.
Se escribe
para desahogarse,
o para hundirse
más hondo que el Titanic.
Se escribe
porque escribimos
lo que no decimos,
o lo que nunca nos atrevimos a decir
por el miedo 
                                                                     a perder,
                                                                   a perderte
                                                                  (de nuevo).