lunes, 26 de enero de 2015

La que vivía en un poema.

Le gustaba vivir en los poemas.
Para ser más exactos,
a ella lo que le gustaba
era vivir en un sólo poema.
Daba saltos de astronauta
por cada una de sus rimas,
bailaba rock&roll
al ritmo de sus sílabas.
Recorría todos los días
las comas que tenía y,
noche tras noche,
dormía en sus comillas.
Quién sabe, quizás quiso decir
que dormía en sus costillas,
que recorría todas y cada una de sus sonrisas,
que bailaba rock&roll escuchando su respiración,
o que daba saltos de astronauta por cada uno de sus lunares.
Quién sabe,
quizás ella, más que vivir en un poema,
 estaba enamorada de él.

domingo, 18 de enero de 2015

Éramos poesía.

Éramos.
Éramos como esa bala
que nunca llega a su destino.
Éramos como ese solo de guitarra
a las cuatro de la mañana
mientras todo el mundo está dormido.
Éramos,
o tal vez no.
Siendo sinceros,
nunca supe si estaba soñando
o si vivía un sueño,
si te tenía a mi lado
o si te echaba de menos,
si estabas conmigo
o si sólo me quedaba tu recuerdo.
A veces todavía pienso
que sólo tú le das cordura a mi vida
poniéndola patas arriba.
A veces todavía creo
que sales reflejado en mi espejo
y justo en ese momento es cuando dejo
de escribirte
para que todo duela menos.

martes, 13 de enero de 2015

Amor ó galego.

Sempre me dixeron que amara,
que amara todo o que teño,
empezando polo galego.

Sempre me dixeron que amara,
que amara o tempo,
cada vez que chovía e cando facía vento.

Sempre me dixeron que amara,
que amara todo o que fago
para non arrepentirme nunca do pasado.

Sempre me dixeron que amara,
que amara os meus soños
para poder un día cumplilos todos.

Sempre me dixeron que amara,
que amara co corazón aberto
para ensinarlles que non tiña medo
           a amar.
Sempre me dixeron que amara,
que amara de todos os xeitos posibles
para que nos fora máis doado ser libres.

Sempre me dixeron que amara,
que amara como mellor soubera facelo
e tiveches a sorte de que te amara en galego.

sábado, 10 de enero de 2015

Tu constelación sigue brillando en mis noches oscuras.

Por ser mi estrella
y por llevar la más bonita de las constelaciones
tatuada en tu espalda.
Por ser mi locura,
mi cordura,
y mi delirio favorito.
Que todavía vivo en el eco de tus gemidos.
A quién quiero engañar
si todavía te escribo,
si aún sigo buscando
palabras que rimen contigo,
para no darte por perdido.
Vuelvo atrás
finjo que te olvido
y recorro una a una
las callejuelas de mi destino.
De nuevo camino:
sin una meta
y contigo.



miércoles, 7 de enero de 2015

Déjame escribir(te).

Escribir,
se escribe por algo,
tal vez por alguien.
Se escribe
para olvidar,
o para no dejar de recordar.
Se escribe
para desahogarse,
o para hundirse
más hondo que el Titanic.
Se escribe
porque escribimos
lo que no decimos,
o lo que nunca nos atrevimos a decir
por el miedo 
                                                                     a perder,
                                                                   a perderte
                                                                  (de nuevo).