domingo, 31 de mayo de 2015

Deshumanización.

“Sucede que miro a mi perro
y me canso de ser persona."


¿Qué nos está pasando?
Cada día somos menos humanos.
Andamos a palos
cuando distinto pensamos,
amamos a las cosas
y usamos a las personas.
Despreciamos por orgullo,
matamos con descaro
queremos tarde,
mal,
a medias
y arrastro.
Criticamos y envidiamos,
(nos perdemos en la envidia)
parece que cada día
esta más mal visto
querer de forma altruista.

Yo a veces pienso,
que la humanidad está perdida.

Carta de un desastre.


"
Sería muy pesimista empezar
diciendo que soy un desastre.
"

Hoy,
amor,
podría hablarte de lo bonito
que hay en tu sonrisa,
de lo bonito camuflado en los atardeceres,
en el mar,
en el cielo,
y en tu mirada.
Podría hablarte de paz,
de felicidad,
de miedos enterrados,
de deseos compartidos,
de lija y terciopelo,
y de sueños
        cumplidos.

Pero hoy no,
amor,
hoy me arde el corazón.
Hoy me recorre esta tristeza,
este no saber que hacer
(conmigo),
este no (me) aguanto ni a tiros,
este cansacio acumulado,
estas ganas de tirar la toalla,
de dejarlo.
Estas ganas de perderme
(y no encontrarme),
de echarme a llorar,
de no seguir intentándolo.
Ver que no puedo más,
que me acabo.

Este desastre interior
se hace cada vez más grande,
amor.
Quizás tú tenías razón,
cuando decías que la única que me podía sacar de este caos
era yo.
Lo siento,
amor,
una vez más (me) he fallado.

miércoles, 27 de mayo de 2015

Fénix.

Después de tanto incendio,
parece que vuelvo a resurgir
de mis cenizas.

Y aunque todavía no puedo
cantar victoria,
te digo que nunca la había sentido
tan cerca como ahora.

Y eso es raro en mí,
que siempre me quedo con el lado malo,
el vaso medio vacío y la cara negativa.

Pero hoy,
amor,
hoy vuelvo a volar
aún con las plumas quemadas.

Será que tienen razón
los que un día me llamaron soñadora
            de imposibles.

martes, 26 de mayo de 2015

Thanks for made me stronger.

Un año más toca acabar,
pasar página
y volver a empezar
       de cero.

Que aunque no os diga
que sois los mejores,
gracias por hacerme ver
que hay personas increíbles
entre tanta mierda
a la que llamamos sociedad.
Que no sé dónde estaremos
dentro de unos años,
que no sé nada de lo que (n)os depara el futuro, 
pero puedo decir que
allí donde quiera que yo acabe,
siempre le podréis llamar hogar.
Podréis llegar a las tantas de la mañana
pidiendo refugio o consuelo,
y mi puerta siempre estará abierta.

Y aunque hoy mi interior está en guerra,
os prometo que ríe a conciencia
cada vez que os recuerda.
Porque hoy me doy cuenta
de que me habéis dado la vida
que tantas veces me hacía falta,
y que si uno es de donde llora
aunque siempre quiera ir a donde rie,
yo soy de vosotros y,
aún así,
siempre querré ir a vosotros.

Que hoy no hay paz para este corazón
que os echa de menos
     aún sabiendo que estáis ahí,
ni guerra para este cuerpo malherido
que solo busca descanso
a vuestro lado.

Hoy podría llorar por vosotros,
y vosotros me hicistéis reír.
Hoy podría recordar los buenos momentos,
y vosotros creastéis más momentos para recordar.
Hoy podía echaros de menos,
pero nunca echaros de más.

grAcias por hacerme fuerTe,
graCias por hAcerme brillar.

domingo, 17 de mayo de 2015

Por mil primaveras máis.

Hoxe, Galiza,
hoxe é o teu día
e por moito que lles pese
ós que a ti e ó noso idioma desprezan,
o 17 de maio será sempre o teu día.

O día dos aloumiños,
das apertas,
dos bicos, da morriña dos que están lonxe
e dos que non te sinten preto,
dos axóuxeres,
dos desexos,
da ledicia.


Hoxe é o día dos recunchos,
das bolboretas,
das cunchas
        dos peregrinos que te camiñan,
da choiva,
dos raios de sol.

Hoxe, Galiza, galego,
hoxe é o voso día,
o día das verbas escritas,
o día das Letras Galegas.

Por mil primaveras máis
escribíndoche en galego.

viernes, 1 de mayo de 2015

En diferido.

"Soñaba con descansar
abrazado a ti,
y no escribir poemas enfermos
con la sangre de mi nariz."




Vomito.
Ya hay demasiadas canciones
que no hablan de ti.


Respiro.
Hace ya demasiados versos
que has dejado de rimar
             conmigo.

Pienso.
Ni siquiera recuerdo
el roce de tu pelo en mi espalda
todas esas madrugadas,
dándonos besos entre las sábanas...

Que me lío,
que ya no cuentes conmigo.
Que ya hace demasiadas noches
que no duermo con tu hueco,
sino con el mío.

Que ya he aprendido
a deshacer los caminos que hice
desde tu boca hasta mi cama,
tirando las palabras
y acariciando tu ausencia
que me mece las mañanas
para que no me sienta triste
y no tire la toalla
          una vez más...

Que no,
que me lío.
Que esto no iba de hablar de ti,
sino contigo.
Que no se trataba de echarte de menos,
sino de darte por perdido.

Respiro.
Quizás sólo estoy
viviendo en diferido.

Vomito.
Hoy en vez de hacer las paces con tu recuerdo,
he vuelto ha hacer el amor
           contigo.