jueves, 21 de julio de 2016

You- Evanescence

A ti,
por existir.



A ti,
que siempre me has dado más noches de risas que en vela,
que confiaste en mí cuando todos sentenciaban,
que me aferraste la mano aún a riesgo de caer conmigo.

A ti,
que me diste alas aunque no sabía usarlas,
que me abrazaste cuando todos se apartaban,
que me besaste las ojeras cuando no quedaba en pie nada.

A ti,
que viste las ruinas de mis adentros y las reconstruiste,
que sabías que perder no era ganar y no me dejaste irme,
que me arropaste cuando a mi alrededor solo había desastre.

A ti,
que supiste estar cuando todos fallaban,
que escuchabas mis latidos apagados y los reanimabas,
que vivías en gerundio
para hacerlo conmigo.

A ti,
por llenar de flores mi cementerio y convertirlo en primavera,
por deshacer las maletas sin importar cuál era la meta,
por espantar los miedos de mi cabeza a pesar de que los amaba a ciegas.

A ti,
que me dijiste que podía cuando solo había precipicios,
que escuchabas mis desafines y en vez de enfadarte
tocabas conmigo.

viernes, 15 de julio de 2016

Estrela M12.

"Ola, 

fai tanto tempo que non che escribo,
que só che falo en silencio.
Boto tanto de menos ser soamente o teu amigo
e sinto que o tempo 
é un aloumiño perverso
a quen contarlle os meus sentimentos na túa ausencia."



Outra semana máis toca comezar unha carta que nunca vas ler...
Doce xa,
doce semanas sen terte aquí
que si,
dinse pronto
pero creme,
foton tres meses moi duros para todos.

Sabes eme?
Semella que ti eras a peza que ó faltar
fixo que o pouco que quedaba en pé se desequilibrara.
Pero tranquilo,
imos tirando cara adiante.
Perdendo a cabeza de cando en vez,
asumindo a certeza de que non te volveremos ver.

Tócanos comezar un novo reto,
unha nova aventura na que ti vas estar
       [sen estar.
Un novo desafío para os nosos sentimentos,
un novo tira e afrouxa coa realidade.

Nunca deixes de soar (e soñar) con nós, eme.

domingo, 10 de julio de 2016

Polos opuestos (que se abrazan).

Yo siempre he sido de volar bajo,
tú de tirarte desde edificios
sin llevar paracaídas.

Yo siempre he sido de vivir de noche,
tú siempre has sido de vivir de día.

Yo siempre he sido de no dar puntada sin hilo,
tú siempre has sido de acabar el carrete
y dejarlo medio descosido.

Yo siempre he sido de bocetos incompletos,
de melodías a medias,
de días de penas,
de almas dormidas en camas ajenas.

Tú siempre has sido de querer a veces,
de vivir en martes trece,
de salir los miércoles,
de esperar
para acabar perdiendo todos los trenes.

Yo siempre he sido de buscarte,
tú siempre has sido de perderte
                                                 [conmigo.